O εκφασισμός του τέρατος

δρ. Χ. Κεχαγιάς, Tue, 07/06/2011 – 19:55 — Mediasoup | http://www.mediasoup.gr/node/34402

Ας επιχειρήσει κάποιος συνδικαλιστής πρώτου μεγέθους να μας εξηγήσει μεγαλόφωνα ποιό είναι το τελικό αποτέλεσμα των στάσεων εργασίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κατά την διάρκεια έστω του τελευταίου εξαμήνου. Σταμάτησαν να απολύονται οι εργαζόμενοι; Έληξε η παρακράτηση μισθών και επιδομάτων τους; Βελτιώθηκαν οι συνθήκες εργασίας και η ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών στο επιβατικό κοινό; Ή μήπως εμποδίστηκε η αύξηση της τιμής του ενιαίου εισιτηρίου κατά 40% ; Τίποτα από τα παραπάνω. Τί πέτυχαν λοιπόν αυτές οι στρατηγικές κινήσεις των σχετικών συνδικαλιστικών οργάνων των ΜΜΜ; Το τρίπτυχο: «ταλαιπωρία – εξαθλίωση – εκφασισμός» των πολιτών που ήθελαν απλά να πάνε στη δουλειά τους. Που έχουν ήδη επωμιστεί την αύξηση του 40% και που δεν έχουν διαπιστώσει καμία βελτίωση ούτε στην ποσότητα, ούτε στην ποιότητα των δρομολογίων των μέσων.

Αλήθεια, για ποιό λόγο συνεχίζουν να απεργούν σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών και δεν βρίσκουν κάποιον άλλο τρόπο ουσιαστικής αντίδρασης; Η απάντηση είναι ότι «έτσι γίνονται οι απεργίες στην Ελλάδα». Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ «κατεβάζουν τους διακόπτες», οι υπάλληλοι καθαριότητας σταματούν τη διακομιδή των σκουπιδιών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που 100 συμπαθείς εργαζόμενοι κλείνουν τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ή την Σταδίου, διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά τους. Όσο μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα προκαλέσουν, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία της συγκέντρωσης και όσο περισσότερο φωνάξουν στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, τόσο βέβαιο είναι ότι οι φωνές τους «φθάνουν στα αυτιά της (εκάστοτε) κυβέρνησης». Και όταν τα αυτιά της όποιας κυβέρνησης δεν ιδρώνουν ή αποδεικνύονται πέτσινα; Τότε οι συνδικαλιστές «προσπάθησαν» και δίνουν ραντεβού σε νέους δίκαιους αγώνες στο μέλλον. Τί σημαίνει αυτό; Υπόσχεση για νέες «απίστευτες ταλαιπωρίες του επιβατικού κοινού», για «ατελείωτες ουρές των αυτοκινήτων», για «επικράτηση χάους και απελπισίας» και τα λοιπά ηχηρά παρόμοια. Πάνε δεκαετίες τώρα…

Όταν όμως μειώνεις το χώρο που στέκονται ή κινούνται οι άνθρωποι, όταν στενεύεις το περιθώριο αντίδρασής τους, όταν τους αποκόπτεις από οποιαδήποτε πιθανή διέξοδο και τους μετατρέπεις ηθελημένα σε άβουλη ΜΑΖΑ, τότε πρέπει να έχεις προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσεις και την ΑΔΡΑΝΕΙΑ της, η οποία είναι μέγεθος προσδιορίσιμο μόνο ποσοτικά, αλλά όχι ποιοτικά. Διότι η κοινωνική αδράνεια θα οδηγήσει τη μάζα σε μια νέα κατάσταση ισορροπίας, προκαλώντας σωρευτικά και τις τάσεις για εκφασισμό της. Με άλλα λόγια, η μάζα θα αναγκαστεί να βρει λύσεις για το πρόβλημά της, αξιοποιώντας μόνο το δυναμικό και τις επιλογές που προσιδιάζουν στη φύση της. Λύσεις ακραίες ή «απόλυτες» που παραπέμπουν περισσότερο σε απολυταρχικά ή αυταρχικά καθεστώτα. Και αυτή την εκφυλιστική εξέλιξη, το πολιτικό σύστημα την ξέρει καλά, γι’ αυτό και αφήνει τις ..κοινωνικές δυνάμεις να εκτονώνονται, καθώς είναι δεδομένο ότι η φθορά που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου θα οδηγήσει σε –δήθεν- νέες ισορροπίες. Όπως εκείνες οι παλιές καλές συνταγές: «μου φταίει το υπουργείο, καίω ένα πανεπιστήμιο ή σπάω μερικές βιτρίνες, μέχρι να έρθουν οι αστυνομικοί και…» η σαπουνόπερα καλά κρατεί.

Όμως, όπως έχουν ήδη αποδείξει οι κοινωνικές εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη, έχει ήδη αρχίζει να αλλάζει το παλιό, απαράλλαχτο, τετριμμένο σκηνικό. Γιατί οι άνθρωποι πλέον ανακαλύπτουν ξανά ένα στοιχείο που εντός του κοινωνικού χώρου το είχαν απωλέσει: Την ανθρώπινη σκέψη, που μπορεί να ξαναθυμίσει ότι υπάρχει και ο πολιτισμός του ανθρώπου, η πιο ισχυρή δύναμη αντίστασης στην αδράνεια. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που –λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι – η σιωπή που μας άφησε ο Μάνος ακούγεται τόσο δυνατά, που λίγοι θα την αντέξουν τους μήνες που έρχονται.

Dr. Christos Kechagias – Research coordinator ‘Biophysical Environment, Neuroscienses & Learning’ Laboratory

(Πηγή φωτογραφίας:Nikos Stalone)