«Xρωστάω άρα δεν υπάρχω» και οι πάνες Βρυξελλών
δρ. Χ. Κεχαγιάς, Wed, 20/07/2011 – 04:00 — Mediasoup | http://www.mediasoup.gr/node/37610
Η νέα γεωγραφία της Ευρώπης (Μέρος 2ο)
«χρωστάω άρα δεν υπάρχω» και οι …πάνες Βρυξελλών
του Χρήστου Κεχαγιά
Τώρα πια και ο πλέον αδαής καταλαβαίνει ότι όλο αυτό το ρομάντζο περί αποφυγής της χρεοκοπίας ήταν απλά μπουρμπουλήθρες. Ό,τι γίνεται σήμερα θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δύο χρόνια, αλλά κάποιοι μας έπεισαν ότι ήταν υποχρεωτικό να περάσουμε από το «Όπλο που ήταν πάνω στο τραπέζι», από την «Τρόικα», από τους «Μηχανισμούς Στήριξης», από το «Μνημόνιο», το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα», για να φθάσουμε τελικά στον απείρου κάλλους τεχνικό όρο “Selective Default”. [τί ωραίες λέξεις! Πόσο ευρηματικές! Πουθενά δεν αναφέρονται οι όροι ‘πείνα, χρεοκοπία, ξεπούλημα, φτώχεια, υποδούλωση’. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αν μη τι άλλο, σε επίπεδο marketing και επικοινωνίας του παιγνίου του εξανδραποδισμού, είναι άριστοι]. Πρακτικά τί θα πει πάλι αυτό; Όπως κι αν το δει κανείς, η κατάληξη είναι η ίδια: δεν υπάρχουμε ως χώρα, ως έθνος, ως λαός, ως …ότι θέλετε, γιατί άλλοι φαίνονται να μας ταΐζουν και ως εκ τούτου να παίζουν τη μοίρα μας στα δικά τους τραπέζια. Κοινώς: «χρωστάω άρα δεν υπάρχω»!
Το σύστημα Westminster
Ποιός φταίει γι’ αυτό; Φυσικά ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ. Σε καμία περίπτωση το εκλογικό σώμα, ο λαός, που δήθεν πρέπει να είναι συνένοχος των εκάστοτε κυβερνώντων, γιατί λέει «αυτούς ψήφισε». Και τούτο ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για
οποιαδήποτε χώρα έχει ενστερνιστεί το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα του Westminster. Από την ώρα που ψηφίζουμε κάποιον να μας εκπροσωπεί ΚΑΙ να μας αντιπροσωπεύει, αυτομάτως του μεταβιβάζουμε εξουσία που δεν είχε, να την διαχειριστεί ΟΠΩΣ θέλει. Για τέσσερα συναπτά έτη, ο αντι-πρόσωπος αποκτά de jure το ‘αυτοκρατορικό’ δικαίωμα να ίσταται de facto και de jure μακράν και άνωθεν της κοινωνικής (και πολιτικής και ιδεολογικής και οικονομικής) ζωής των ανθρώπων που τον επέλεξαν και τον εξέλεξαν.
Η –a la carte – λαϊκή εντολή
Πώς τον επέλεξαν; Ποικιλοτρόπως, αλλά υποχρεωτικώς μέσα από μία λίστα πεπερασμένου αριθμού υποψηφίων, ο οποίος είχε προ-σχεδιαστεί. Από ποιόν; Από τον αρχηγό του υποψηφίου κόμματος. Κι αυτόν ποιός τον εξέλεξε; Ο λαός; Όχι βέβαια, αλλά η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ των κομμάτων. Η οποία προέρχεται με τη σειρά της από ένα πλέγμα προϋπαρχόντων γραφειοκρατών και εκλεκτών των εκάστοτε προέδρων, φερεφώνων οικονομικών συμφερόντων μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεκδοτών, αχυρανθρώπων …λοιπών αδήλων συμφερόντων και κάποιων ιδεαλιστών, οραματιστών και εξευγενισμένων ανθρώπων που νιώθουν στο ‘είναι’ τους την ευθύνη του τί θα πει «λαϊκή εντολή». Αλλά αυτοί είναι κυριολεκτικά ελάχιστοι.
Τα ψηφουλάκια
Και αυτός ο «υπο-ψήφιος» πώς και γιατί επελέγη να φιγουράρει στα ψηφοδέλτια; Συνήθως επειδή ανήκει σε αυτό που λέμε ‘κόμμα’ ή διότι είναι γνωστός και δημοφιλής εξαιτίας της εν γένει κοινωνικής του δράσης, όπερ έστι μεθερμηνευόμενον ότι έχει εκτεθεί αρκετές τηλεοπτικές ώρες στους γνωστούς μεγαλοδιαύλους. Άρα; Άρα θα φέρει ψηφουλάκια στο κόμμα και αυτό με τη σειρά του θα εκλεγεί. Γι’ αυτό, το βράδυ των εκλογών, στα αποτελέσματα που δίνει το Υπουργείο Εσωτερικών αναγράφεται (αλλά δεν ακούγεται πλέον) το ρήμα «έλαβον». Ποιός και τί έλαβε; Το κόμμα… ψήφους. Και όσοι μετέχουν σε αυτά τα δελτία υποψηφίων, αυτομάτως γίνονται ‘πολιτικοί’ και κατά κάποιο τρόπο ταυτίζονται με το κόμμα, είτε εκλεγούν, είτε όχι. Έτσι, λέει, είναι το σύστημα.
Εν ονόματι
Το σύστημα που το κατευθύνει και το συντηρεί η κομματική γραφειοκρατία! Που ταυτίζεται με αυτό. Που πράττει όπως και όσο του αρέσει. Υπέρ του λαού και των συμφερόντων αυτού; Όχι βέβαια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η κομματική γραφειοκρατία αποσκοπεί στο να εξυπηρετήσει ρητά και υπόρρητα τα δικά της συμφέροντα. Αναλαμβάνει την εξουσία, προκειμένου να αποκτήσει ολοένα και μεγαλύτερη εξουσία, με οποιοδήποτε μέσο, με ψέματα, με βία, με υποκλοπές, με σκανδαλώδεις διαδικασίες, με εκβιασμούς. Η διασφάλιση της …εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος ή/και των αγορών είναι το τελευταίο προπύργιο και στρατηγική γραμμή άμυνας. Η σημαία είναι όλες εκείνες οι φράσεις που αρχίζουν με το «εν ονόματι…». Θυμηθείτε: «εν ονόματι του βασιλιά, ..του πάπα, …του θεού, …του λαού, …του νόμου», και
το σύγχρονο «στο όνομα της ανάπτυξης και της ευημερίας». Το ‘εν ονόματι’ υποδηλώνει πάντοτε ένα ‘πρέπει γιατί έτσι θέλω εγώ’ και τα υπόλοιπα είναι απλώς …καλλιέπειες.
Τα πολλά ραντεβού
Παλαιότερα, οι πολιτικοί ηγέτες και η συνακόλουθη γραφειοκρατία τους, σχεδόν πάντοτε βιαζόταν. Διότι είχε, λέει, …ραντεβού. Ραντεβού με τη Φύση (φυσικοί νόμοι), με την Ιστορία (μαρξιστική ανάγνωση των ιστορικών νόμων) κλπ., αλλά –αν το καλοσκεφτείτε- ο παλαιός ή ο νεότερος πολιτικός αποφασίζει εν ονόματι κάποιου άλλου και έχει μονίμως… ραντεβού. Α, ναι! Και κάποιες φορές, αναλαμβάνει και την ευθύνη των επιλογών του. Αλλά, αυτή η ευθύνη είναι –λέει πάλι- πολιτική ευθύνη και δεν συνοδεύεται από κυρώσεις. Οπότε, όλοι μπορούν να αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη, καθώς όλοι αποδεικνύεται στην πράξη ότι έχουν το «αλάθητο», εκτός πάλι εάν οι συνάδελφοί τους στο Κοινοβούλιο τους στείλουν στην ποινική δικαιοσύνη και στους δικαστές, που δικάζουν το λαό, αλλά διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ουφ… σύστημα για δυνατούς λύτες.
Το βαθύ κράτος των Βρυξελλών
Κατά τη γνώμη μου όμως, το καλύτερο μοντέλο γραφειοκρατίας είναι εκείνο που χαρακτηρίζει την …κυβέρνηση των Βρυξελλών. Από το 2009 που εξελέγη ο άγνωστος Βέλγος Χέρμαν βαν Ρομπέι και η επίσης άγνωστη Βρετανή βαρόνη Κάθριν Άστον του εργατικού κόμματος, να αναλάβουν τα ηνία της Ε.Ε. σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, υπό τις.. οδηγίες του πάλαι ποτέ κραταιού Χαβιέ Σολάνα, θεμελιώθηκε όσο ποτέ άλλοτε μια πανίσχυρη (απρόσωπη) μηχανή κάπου 35.000 γραφειοκρατών, μιας τρομακτικής ελίτ, που δύναται να νομοθετεί, δίχως να είναι καν εκλεγμένη. Με τις πολύτιμες υπηρεσίες περίπου 12-13.000 δημοσιογράφων, συμβούλων, διπλωματών και δε συμμαζεύεται, αυτή η τρομακτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, εξελίχθηκε από ένα συμβουλευτικό-εκτελεστικό όργανο, που ήταν τη δεκαετία του ’80 σε ένα «ολοκληρωτικό καθεστώς», στο «βαθύ κράτος των Βρυξελλών» του 2011.
Τα μνημόνια και …οι πάνες Βρυξελλών
Αυτό το «βαθύ κράτος» δεν γνωρίζουμε ούτε ποιά συγκεκριμένα συμφέροντα εξυπηρετεί, ούτε ποιός το συντηρεί, ούτε σε τί αποσκοπεί, ούτε γιατί υπάρχει εκεί που είναι.Ούτε και μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι αυτό που νιώθουμε βαθιά στο πετσί μας: ότι από την ώρα που εμφανίστηκε αυτός ο εκρηκτικός συνδυασμός (απρόσωπης ηγεσίας της Ε.Ε. και απρόσωπου γραφειοκρατικού τέρατος των Βρυξελλών), η ελληνική υπόθεση πάει από το κακό στο χειρότερο. Και αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να ορθώσουμε νέο ανάστημα απέναντι σε αυτό το τέρας, μήπως να επιχειρήσουμε να ξαναπάρουμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια, όσο είναι δυνατό και στην ανάγκη, ας αποφασίσουμε ότι μετά τη (selected or not) default, αυτό το παιχνίδι πρέπει κάπου εδώ να τελειώσει και μέσα σε όλα τα προβλήματά μας να μετασχηματίσουμε το πρόβλημά μας από οικονομικό σε κυρίως πολιτικό, αλλά με άλλη πρόταση και στόχευση; Να το πω διαφορετικά: ήρθε άραγε η ώρα να αποφασίζουμε για τις δικές μας τύχες και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας ως χώρα και να αρχίσουμε επιτέλους να υπάρχουμε εκ νέου ως Ελλάδα; ή μήπως ακόμη κι αυτή η σκέψη μας φοβίζει και πρέπει μαζί με τα μνημόνια να παραγγέλνουμε και πάνες Βρυξελλών;
Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
Christos Kechagias PhD 