δρ. Χ. Κεχαγιάς, Tue, 03/01/2012 – 13:01 — Mediasoup | http://www.mediasoup.gr/node/50794#.VYVXavntlHw

Βράδυ Χριστουγέννων
Από διαβολική σύμπτωση ίσως κι από τάματα που συνηθίζω τώρα στη γεροντική μου ηλικία, βρέθηκα το βράδυ των Χριστουγέννων, δυστυχώς, στο κέντρο της Αθήνας. Δεν με ενοχλεί η φάτνη της κεντρικής πλατείας, με όλα αυτά τα ψεύτικα αρνάκια, τις αγελαδίτσες και το μικρό σκυλάκι του Mister Bean, που το έχουν εκεί ακίνητο για να διώχνει δήθεν τους βάρβαρους. Ούτε το πολυκαιρισμένο σανό που απλώνεται πάνω στην Ομόνοια, για να μας κάνει να νιώσουμε βουκολική θαλπωρή στο αλαμπές και άστιλπνο κέντρο, τώρα που είναι γιορτές και πρέπει να είμαστε καταναλωτικώς (χαζο-)χαρούμενοι: «τί καλά, τί όμορφα που έχουν στολίσει την πλατεία», λέει ψιλοκατινίστικα η νεαρά bimbo, με τις κόκκινες γόβες, καθώς λικνίζεται κοσκινίζοντας τους γλουτούς
της, πότε δεξιά, πότε αριστερά, για να την προσέξει ο συνοδός με το παράστημα του Sancho Panza. Εκείνος, ο κακομοίρης που πάρκαρε το πολυτελές τζιπ άρον άρον πάνω στο πεζοδρόμιο της Αγίου Κωνσταντίνου για να δει το ..θέαμα (τώρα μάλιστα που εξαφανίστηκαν ως δια ..εορταστικής μαγείας οι άστεγοι και οι μετανάστες του τσιμέντου της πλατείας) και που δεν λοξοκοιτάει μη του το πάρει ο γερανός της τροχαίας, διότι είναι large και το φυσάει το χρήμα.

Η Κοσκίνω από το Νεμπεγλέρι απέναντι σε τρεις βαρεμένους μάγους: κοιτάζονται..
«Τί καλά, τί όμορφα που έχουν στολίσει την πλατεία!» ξαναλέει, σαν να προσπαθεί να συγκινηθεί με το ζόρι. «Δες αυτά τα τρία παιδάκια (εννοεί τους τρεις μάγους με τα δώρα) που πάνε παρεάκιιι» (άσχετο). Είναι τέτοια η συγκίνησή της, σαν τη θηλυκότητά της, που απευθύνεται μόνο σε εκείνους τους ερωτοπεινασμένους που λιγουρεύονται την χαμηλόπυγο κοκκώνα: «καλέ, ο κυριούλης με τη γκλίτσα… ίδιος ο θείος μου», συνεχίζει ακάθεκτη και υποτονθορίζουσα, με μεγαλοπρέπεια μεγαλοαστής , που θα ήθελε –αν γινόταν- να αγοράσει αυτή τη φάτνη, μαζί με τους τρεις βαρεμένους μάγους για το καθιστικό της, στο Νεμπεγλέριον (που δε μας φταίει σε τίποτα, μια χαρά πόλη είναι το
καημένο). Διότι η ..κοσκίνω, συγνώμη, η χαμηλόπυγος-σεισμόπληκτη, στο περπάτημα bimbo είναι νοσοκόμα εκ δυτικής Λαρίσης και ο ..ημίψηλος συνοδός της προέρχεται από άγνωστο χωριό της βόρειας Μακεδονίας, αλλά έχει περιουσία και γι’ αυτό διαμένει εις το αριστοκρατικόν «Ρεβενήσιον Ζευγητοχώρι» ή άλλως Νίκαια, το γνωστό Νεμπεγλέρι. Ο μεσήλιξ Σάντσο έχει 3 αυτοκίνητα, το ένα εκ των οποίων είναι το τζιπ με το οποίο διέσχισε και αυτό το χείμαρρο τον νεμπεγλεριώτη για να έρθει …για καφέ στας Αθήνας, με το «κοράσιον προς υπανδρείαν», την Κοσκίνω δηλαδή.

Το εορταστικό ξεμπούκωμα των μικροφώνων
Όλα προήλθαν από τον ιδρώτα του ..προύχοντα προπάππου του, καθώς ο ίδιος έχει εργαστεί στις φάρμες του εξ αποστάσεως (ψέματα. έχει παίξει και καμιά τριανταριά φορές μπαρμπούτι και μπλακ-τζακ και φυσικά χρηματιστήριο. Στα καζίνο δεν πηγαίνει από άποψη). Όμως τούτο δεν τον εμπόδισε να ..καταφέρει να βάλει στο τζιπ του το ωραιότερο κομμάτι της Νοσηλευτικής. Ήταν η αποκλειστική της συχωρεμένης της μητέρας του, που παρείχε με το παραπάνω τις νοσηλευτικές υπηρεσίες της στον
νεμπεγλεριώτη φάρμερ-μπόι (είπαμε, το δεύτερο συνθετικό του λείπει), κάθε βράδυ που εκείνος ξενυχτούσε, μέχρι να ακούσει και την τελευταία τσιρίδα της ταλαντούχας τραγουδίστριας, πλην γεννημένης για όπερα, η οποία προς το παρόν ταλαιπωρεί τα ώτα του φιλόμουσου κοινού των σκυλάδικων του Βόλου, που διαθέτει και το κληρονομικό χάρισμα να ξεμπουκώνει τα μικρόφωνα, μαζί με όλη την κονσόλα του ήχου.

Business administration και …Spiritus Sanctus
Γιατί, ο ήρωάς μας, με το χθαμαλόν στήθος και τα μπαρόκ σκαρπίνια, κάθε μα κάθε βράδυ, πρέπει να ακούσει όλες τις μεγάλες φωνές του εγχωρίου ρεπερτορίου και μετά τα ουίσκι που μυρίζουν πετρέλαιο (και μάλιστα φωτιστικό πετρέλαιο, για λάμπες θυέλλης ή ακόμη και εντριβές), να επιστρέψει στα λημέρια του και να επιθεωρήσει τα κτήματά του. Τα αγαπάει τα κτήματά του, γιατί από εκεί συνήθως τον βγάζει η οδική βοήθεια το πρωί, τύφλα στο μεθύσι, με γρατσουνισμένο το τζιπ μέσα από κάτι βάτα, παρολίγον φλεγόμενα (το θαύμα που λέγαμε) εξαιτίας της εκπνοής των αναθυμιάσεων του (πετρελαίου, παύλα) ουίσκι. Ο φίλος μας άλλα προσόντα δεν έχει, εκτός από ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης «στου Μπίζνις Αντμινιστρέισουν», κατά δήλωσίν του πάντα, που το έλαβε μάλιστα εξ ιδιωτικού κολλεγίου Ελβετίας, δίχως να γνωρίζει αγγλικά ή γαλλικά και δίχως να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του εις αυτήν, καθώς έπρεπε να πάει με το αεροπλάνο, το οποίο παιδιόθεν απέφευγε, επειδή εκείνο δυστυχώς δεν υπάκουε στην εξωτική εντολή «τσουνγκς, τσούνγκς», δια της οποίας ο διπλωματούχος φίλος μας συνήθιζε να παρακινεί τα μουλάρια να πάνε πιο γρήγορα  και τα λοιπά και τα λοιπά.

Δεν κινδυνεύουμε από τον Καίσαρα ούτε από την Καισάρεια
Τώρα χαίρεται με τη γκλαμουριά που του προσδίδουν αφειδώς το τζιπ και η χαμηλόπυγος συνοδός του, κι ευφραίνεται που την ακούει να βγάζει μικρές κοφτές ερωτικές τσιρίδες, στην προσπάθειά της να φθάσει και να χαϊδέψει τα πλαστικά αρνάκια. It’s fantastic like plastic, like στη Bimbo που κουβαλάει την… αναγκαία ευφυΐα, λες και δεν έχει αρνάκια στο χωριό της, και μάλιστα ζωντανά, που δεν κάθονται στο πράσινο πλαστικό τερέν της πλατείας Ομονοίας. Εκεί που κάποτε ήταν όμορφα
δέντρα και γρασίδι και πουλιά… «Είδες πού σ’ ήφερα… Ίβιλυν;» τη ρωτά ρητορικώς και ουδόλως πονηρώς, υπερτονίζοντας σαν Μαικήνας και Ιούλιος Καίσαρας μαζί το κούτελο και το σαγόνι προς τα άνω και δίπλα, σα να θέλει να κερδίσει έτσι καναδυό πόντους ακόμα, καταπνίγοντας την υπεροψία του σε ένα σφιχτό και συμπονετικό βλέμμα στον αστυνομικό που κάνει ότι δεν κοιτά περίεργος πιο πέρα. Όμως, μέσα στην ερεβώδη και ασέληνο νύχτα, λίγο πιο πέρα στο βορρά, και μέσα στο πνεύμα των εορτών, τρία μικρά άστρα τρέμουν, πότε έτοιμα να πέσουν στη γη και πότε να εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερον: είναι του λοχαγού, που τον έβαλαν να φυλάει το δέντρο, να μην καεί κι αυτό όπως εκείνο της πλατείας Συντάγματος, αυτή τη φορά από το τσιγάρο και το υψηλό IQ της bimbo. Διότι, μέσα στην παραφροσύνη μας, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε σκοπιά κοτζάμ λοχαγό να προσέχει το κιτς δέντρο και τη φάτνη. Να μην τα.. κλέψουν ή τα κάψουν. Οι bimbo… κιτς…κιτς

H …νουσουκουόμα Evelyn
Αυτός όμως ο Σάντσο Πάντσα, άμα τη αποκτήσει του τζιπ και της Bimbo, σταμάτησε περιτέχνως να την προσφωνεί με το όνομά της (διότι στους υψηλούς κύκλους του θεσσαλικού κάμπου ο συνδυασμός «άι πάου σ’γά τη νουσουκουόμα μι του καγιέν ααα!» εθύμιζε σκηνή από παλιό γουέστερν με Ινδιάνους που λυπόταν ο πολύς Marion Robert Mitchell Morrison (ή επί το λαϊκότερον John Wayne) και από συμπόνοια εν τέλει δεν έκαιγε το χωριό τους. Δι’ αυτούς τους λόγους, η «νουσουκουόμα» μόνιμη κάτοικος Νεμπεγλερίου, ακούει πλέον εις το καλλιτεχνικότερον όνομα Evelyn, από το βαφτιστικό
της Ευαγγελία, που για ένα διάστημα στο σχολείο είχε γίνει (άι μαρί) Βαγγ’λίτσα, στην Γ’ Λυκείου Λίλια, αλλά τώρα έπρεπε να μειωθούν τα «λι+λι» της bimbo-Evelyn. Την πρώτη φορά που η Evelyn είχε επισκεφθεί την Αθήνα ήταν όταν την έλεγαν Λίλια, και έπρεπε να σπουδάσει την Ανωτάτη Νοσηλευτικήν σε ιδιωτικότατο ίδρυμα τρίμηνης μαθητείας, τότε που την είχε κατεβάσει ο θείος της «η Γιάνν’ς με τ’ αγροτικό», που έπιανε και τα 180 στην εθνική οδό…

Ο farmer boy κατακτά το Κολωνάκι
Σήμερα είναι η δεύτερη φορά που ξανάρχεται στο κλεινόν άστυ, το μεγάλο χωριό, για να πιει καφέ αυτή τη φορά, στο Κολωνάκι, με το αμόρε. Αιτία της επισκέψεως και των δύο είναι η πρόταση που έγινε στον φάρμερ Σάντσο να συμπεριληφθεί στις λίστες πολύ μεγάλου κόμματος, για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Τον πρότεινε ένας πρώην βουλευτής του ιδίου κόμματος από τη Θεσσαλονίκη, τον οποίο επί δεκαετία ελάδωνε ο φάρμερ-μπόι, ώστε να εξασφαλίζει από επιδοτήσεις για τις καλλιέργειές του και τις καταστροφές από χαλάζι, μέχρι και ..ασυλία για ανταλλακτικά μηχανημάτων, τρακτέρ, ΙΧ, άντε πού και πού και για μια καραβιά λαθραία τσιγάρα από Τουρκία, έως και εισηγμένους μπράβους κατευθείαν από τις στέπες της Σιβηρίας. Διότι, ο επιχειρηματίας
φάρμερ μπόι, μπορεί να είναι μικρός το δέμας, θεωρείται όμως ο φόβος και ο τρόμος όχι μόνο του θεσσαλικού κάμπου, αλλά και της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας. Είναι εκείνος που «λύνει και δένει», που έχει πάντα δίκιο και όλες οι επιχειρηματικές κινήσεις του στέφονται με επιτυχία. Μέχρι και επερωτήσεις στη Βουλή έχουν κατατεθεί για χάρη του.

Οι Σύμβουλοι των 300 (χιλιάδων ευρώ)
Αυτός, το τζιπ και η bimbo αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να κατέβει στην πολιτική «για να σώσει τη χώρα στη δύσκολη καμπή της ιστορίας της». Αυτό το ποίημα του ζήτησε να μάθει απ’ έξω ο επικεφαλής μεγάλης εταιρείας συμβούλων πολιτικής προώθησης και επικοινωνίας, που έχει αναλάβει την προεκλογική του εκστρατεία, έναντι ποσού ευτελούς, κάπου 300.000 ευρώ. Του ζήτησαν επίσης να μη μιλάει πολύ, (το ίδιο και από τη bimbo) να ακούει τους πάντες και να συγκατανεύει με ύφος καρδιναλίου, να υπόσχεται τα πάντα, να αρχίζει κάθε του πρόταση με «ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα
μαζί σας» και να  συνεχίζει το ποίημα μπάζοντας κάπου τις «δύσκολες συγκυρίες», «την ανάγκη εξεύρεσης λύσης σε ευρωπαϊκό πεδίο», «για το μέλλον της χώρας, στο διεθνή στίβο».

Ο personal δαίμων του τυπογραφείου
Μόνο μια φορά ξέφυγε από τις ορμήνιες των Συμβούλων. Ήταν τότε, μετά το Καστελλόριζο, που βιάστηκε να πάρει γρήγορα –γρήγορα τον personal μισθωμένο του δημοσιογράφο και να δηλώσει: «είμαι ευτυχής που η χώρα τέθηκε υπό την προστασία του ΔΝΤ, διότι δεν θα κινδυνεύουμε πλέον από την Τουρκία, η οποία θα πρέπει να καταλάβει ότι έχουμε ισχυρούς συμμάχους […]». Και πλήρωσε την άλλη μέρα κάπου 3 χιλιάρικα, για την διάψευση, που καλύφθηκε από την εφημερίδα του ήδη μισθωμένου ρεπόρτερ, κάτω από την πονηρή κατακόκκινη μπέρτα του ..δαίμονος του τυπογραφείου.

Από κοτζάμπασης ..υφυπουργός του φεουδάρχη
Ήταν η εποχή που όλοι έσπευδαν να κατακεραυνώσουν την ξένη επικυριαρχία, το όνειδος της διαιτησίας από τον επίβουλο κατακτητή. ενώ εκείνος σκέφτηκε ..λογικά, ως πρωτοπόρος πολιτικός, ως γνήσιος απόγονος των προγόνων του κοτζαμπάσηδων, ότι ο ίδιος θα κερδίσει από τα οφέλη αυτού του νέου Φεουδάρχη. Ταυτόχρονα, σκαρφίστηκε το μεγάλο τρυκ της αναφοράς στην Τουρκία, η οποία δεν αποτελεί πλέον φόβητρο… Μεγάλη πολιτική σκέψη, από έναν γεννημένο πολιτικό… «χμμμ..με κάτι τέτοια το έχω το υφυπουργείο εξωτερικών», σκέφτηκε με το βλέμμα του να γυαλίζει, ελπίζοντας
παράλληλα να αθωωθεί από τις κατηγορίες της απάτης, της λαθρεμπορίας και άλλων λοιπών, τώρα, με τη βουλευτική ασυλία και να σκιστεί εκείνο το παλιόχαρτο με την έντονη υπογράμμιση: «αυτόφωρος διαδικασία». Σκέφτηκε μέχρι και την υποτιθέμενη απολογία του στη Βουλή: «η δίωξίς μου είναι πολιτική, κύριοι συνάδελφοι, διότι ο έντιμος βίος μου…» και χειροκροτήματα από σύσσωμη την Εθνοσυνέλευση για τον μεγάλο ευπατρίδη Σάντσο [σιωπή]

Η σημειολογία της φάτνης και τα σκηνικά της Cineccita
Ο ημίψηλος μέλλων υφυπουργός δεν μου φταίει όπως δε μου φταίει και η φάτνη. Απλά, προσέχοντάς τους, με το τζιπ από πίσω να τους κοιτάει, βρήκα απότομα την απάντηση, στο απ’ αιώνων υπαρξιακό ερώτημα: γιατί βάλανε αυτή την κιτς φάτνη εδώ στην πλατεία που περνάνε μόνο οι άστεγοι και οι μετανάστες και όσοι είναι σακατεμένοι από τα ναρκωτικά; Μα για να τη βλέπει η bimbo! Η κιτς φάτνη και η ροζ bimbo πάνε μαζί, ταιριάζουν γάντι σε όλα. Και το χειρότερο; Αντιπροσωπεύουν, έτσι, σημειολογικά, τον πολιτισμό και την παιδεία που θέλει και προβάλλει η επίσημη Πολιτεία, όχι μόνο της πρωτεύουσας, αλλά και όλου του μισογκρεμισμένου Κράτους του ελληνικού 21ου αιώνα. Τί με νοιάζει αν ξόδεψαν μόνον μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (αντί να ταΐσουν και να φροντίσουν
εκατοντάδες ανθρώπους), για να στήσουν ένα δέντρο, δίχως σημασία, τρεις χαζούς μάγους και την ..αγία οικογένεια, που θυμίζει εν πολλοίς το πεταμένο στοκ από ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου της cineccita; Ούτε καν το βρέφος-Ιησού δεν περιέσωσαν αφού κάποιοι το έκλεψαν (φάτνη δίχως θείο βρέφος) και οι κούκλες, κοιτάζουν με αχανές βλέμμα, κάτω στο σανό, σαν σε ταινία βραβευμένου στις Κάννες σκηνοθέτη, που κάπου χάνουμε το νόημα.. Αλλά έχουμε μάθει να κάνουμε και να δεχόμαστε πράγματα που ΔΕΝ χρειάζεται πλέον να έχουν νόημα. Και οι γιορτές και οι θρησκείες και όλα αυτά –το ξέραμε από παλιά- δεν έχουν και δε γεμίζουν την ψυχούλα μας με νόημα. Αλλά ποιός νοιάζεται για την αγωγή της ζωής και της ψυχής μας; Τα βλαμμένα που πιστεύουν ότι μας κυβερνούν εντός και εκτός Ελλάδας;

Το χαμένο νόημα και η yoga
Ο Sancho θα γίνει κάποια στιγμή υπουργός, εκπρόσωπος του λαού, με πολλούς αστυνομικούς και μπράβους, τα αδικήματά του θα παραγραφούν και θα στέλνει τα εκατομμύριά του στην Ελβετία, εκεί όπου δήθεν σπούδασε business administration. Θα γυμνάζεται πολλές φορές τη μέρα με το πρωτοποριακό σύστημα MASA-YOGA. Οι Σύμβουλοι θα πληρώνονται από το λαό, τους πιλάτες του κυρίου υπουργού. Όσο γι’ αυτόν; πολλή masa… Η bimbo θα στέκεται δίπλα από τον αξιοσέβαστο υπουργό, με τα ίδια ροζ pon pon, θα κάνει τακτικά και συστηματικά yoga (masa-yoga, nani-yoga, xapla-yoga) και θα συμμετέχει σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, για την …ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας. Επίσης, ως σύζυγος καθωσπρέπει πρώην κλεφτοκοτά, θα παρουσιάζει όπως αρμόζει και
κάποιο show στην τηλεόραση. Και μ’ αυτόν τον τρόπο ή κάπως έτσι, η Ελληνική Πολιτεία παρωθεί τους πολίτες και τους εκπαιδεύει μεθοδικά και συστηματικά στην απόλυτη ηλιθιότητα, μέχρι να
μοιάσουν σε αυτά τα πρότυπα: να γίνουν καταξιωμένοι βουλευτές ή/και τηλεπερσόνες. Τότε μόνον έχουν βρεθεί στο ανώτατο αξιακό επίπεδο του σύγχρονου πολιτισμού μας και αυτό το νόημα υποδηλώνει ο εορταστικός στολισμός της Ομόνοιας: η φάτνη και η bimbo, άνευ νοήματος, χαζο-εορταστικά και τα δύο. Αλλά τί σημασία έχει;

Ο Χρήστος Κεχαγιάς είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου