Οπως τονίζει ο ίδιος, υπάρχουν πολλές αντιφάσεις: «Ο σεβασμός στη γυναίκα δεν είναι διόλου αυτονόητος σε “πολιτισμούς” που έχουν στις αντιανθρώπινες παραδόσεις τους δεδομένη την κλειτοριδεκτομή ή τον βιασμό. Στο άλλο άκρο, τα ιλουστρασιόν σεξιστικά πρότυπα και ο μισογυνισμός δυστυχώς συνεχίζουν να προωθούνται, την ίδια ώρα που καταργούμε το κεφάλαιο της αναπαραγωγής από το βιβλίο Βιολογίας της Α΄ Γυμνασίου. Η άγνοια και η προχειρότητα είναι πλέον κύρια χαρακτηριστικά της “μοντέρνας” κοινωνίας μας. Ως δυτικός κόσμος μέσα από ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, προωθούμε πολιτικά την ισότητα. Πρόκειται όμως περί ευχολογίου, καθώς στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω περιστρέφονται γύρω από την ποσόστωση των γυναικών υποψηφίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Λες και πρόκειται για ειδική κοινωνική ομάδα. Από την άλλη πλευρά, τα εγχώρια κόμματα εξουσίας έγραψαν στα παλαιά τους υποδήματα το δημιουργικό πολιτικό αισθητήριο των γυναικών, την ίδια περίοδο που η πολιτική της Μέρκελ για τη Νότια Ευρώπη θα έκανε ακόμη και τη Θάτσερ να κοκκινίζει».

Στις 8 Μαρτίου 1857, 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διεκδίκησαν τη μείωση του εξαντλητικού ωραρίου εργασίας μέσω μαζικής απεργίας, που ως τότε απαγορευόταν ρητά. Πρόκειται για θεμελιώδη κατάκτηση του Εργατικού Κινήματος. Το 1952 κατοχυρώθηκε στην Ελλάδα το δικαίωμα του εκλέγειν/εκλέγεσθαι και έκλεισε ο πρώτος κύκλος του γυναικείου κινήματος, που στόχευε στη διεκδίκηση αστικών, πολιτικών και οικονομικών δικαιωμάτων των γυναικών, επικαλούμενος την αρχή της ισότητας. Οπως επισημαίνει ο δρ Κεχαγιάς, «ο δεύτερος κύκλος εκφράστηκε δυναμικά με τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος μέχρι και το 1980, στοχεύοντας να κλονίσει τα ανδροκρατούμενα θεμέλια, διαμορφώνοντας νέα φεμινιστική συνείδηση. Μετά το 1990 το φεμινιστικό κίνημα περιορίστηκε στο πλαίσιο της θεωρητικής συνεξέτασης ακαδημαϊκού τύπου, αφού η παραχώρηση και η θεσμοθέτηση κάποιων προνομίων αποδυνάμωσε τις διεκδικήσεις, με την εξαίρεση κάποιες ακραίες “ποπ” αντιδράσεις, όπως οι γυμνόστηθες Femen κ.λπ.». Και καταλήγει: «Αναμένω ένα νέο κίνημα των γυναικών, που θα διεκδικεί τα αυτονόητα της ζωής, αλλά και συνθήκες ανάπτυξης αληθινής ελευθερίας και δημοκρατίας. Η επανάσταση των αυτονόητων μπορεί να ξεκινήσει από το πλάσμα που γνωρίζει όσο κανείς τι θα πει “κυοφορώ το μέλλον και τη ζωή”: τη γυναίκα».