(από ανάρτηση στη σελίδα στο FB με τα σχόλια και τη σχετική συζήτηση της 1/7/2015, επ’ ευκαιρία του δημοψηφίσματος της 5/7/2015)

Για το ότι (καμωνόμαστε ότι) γνωρίζουμε τα πάντα, ότι κατέχουμε τη μεγάλη αλήθεια δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε καμιά κρίση. Το πώς όμως περιμένουμε οποιαδήποτε ηλιθιότητα εμφανιστεί από κάποιους «επαΐοντες» για να μοιραστούμε γρήγορα σε 2 στρατόπεδα και να αρχίσουμε να πετροβολούμε ο ένας τον άλλο, γι’ αυτήν ακριβώς την εξηλιθίωση ΔΕΝ φταίει καμιά κρίση!
Απολαμβάνουμε την παρακμή και τον εξευτελισμό μας, σαν να περιμένουμε το πότε θα πέσει η Βαβυλώνα (αλλά ..να το πουν και στις ειδήσεις) και βυθιζόμαστε σε αυτή την ηδονή, σε αυτή τη σήψη κάνοντας παντιέρα ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, που έχουν τυλιχθεί σε δύο ξέχωρα σύννεφα μυθοπλασίας: από τη μια ο Φόβος και από την άλλη το Άγνωστο.
Έτσι, αγόμαστε και φερόμαστε μέσα στον αιώνιο ύπνο μας, σαν σκιές δεμένες με χρέη και φόβους και κάποιες ελπίδες, μοιραίοι, μάταιοι, αλλά πάντοτε πολεμοχαρείς, βέβαιοι για την ψευδαισθητική μας ονειροβασία.
Το πώς και πότε θα ξυπνήσουμε, κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Προσπαθώντας όμως να «επιβιώσουμε» βολοδέρνουμε ανάμεσα στη Σκύλλα της βουλιμίας και τη Χάρυβδη της ματαιοδοξίας μας.
Κι έτσι, εγκλωβισμένοι καθώς είμαστε, περνάει ο καιρός και μας τρώει.. Πέντε χρόνοι κακομοιριάς πέρασαν κι άλλοι τριάντα που προετοιμάζαμε τη σήψη.
Τί κατάντια φίλε μου..!! να περιμένεις ένα διάγγελμα κι ένα μνημόνιο να σε ξυπνήσει (…)

[Σχόλια-Συζήτηση]

– E.H.: Δε θα διαφωνήσω καθόλου! Αλλά εκτός από διαπιστώσεις πρέπει να παίρνουμε ΚΑΙ θέση.

– Χ.Κ.: (προς Ε.Η.), οι δικές μου θέσεις είναι δηλωμένες. Αλλά εκτός από τα διλήμματα δεν πρέπει να απωλέσουμε το δικαίωμα της σκέψης και της κρίσης.

– Ε.Η.: Όχι φυσικά.

– Χ.Κ.: Γνωρίζω πολύ καλά ότι εσύ ειδικά ξέρεις τί γίνεται. Γι’ αυτό και προσπαθούμε όλοι, σε όποιο σημείο κι αν βρισκόμαστε.

– Ε.Η.: Μακάρι να ήξερα. Μόνο όσα μπορώ να υποθέσω. Η αλήθεια θα φανεί ΙΣΩΣ σε καμιά δεκαετία. Αλλα οι παππούδες μου πολέμησαν και οι δυο το ’41.

– Α.Μ.: Την πρώτη πρόταση μπορώ να πω ότι δεν την καταλαβαίνω καθόλου!Με την υπόλοιπη παράγραφο διαφωνώ..η μεγάλη αλήθεια είναι ότι για την εξηλιθίωση φταίει πρωτίστως η πολύχρονη πολιτισμική κρίση..εκεί είχαμε και έχουμε παραπάνω από δύο αποχρώσεις στρατοπέδων..οι οποίες εντάσσονται με τη σειρά τους στις δύο μεγάλες κατηγορίες της παρούσας και προφανούς κρίσης..επίσης η επιβίωση χωρίς εισαγωγικά για κάποιους ανθρώπους ειναι στον αντίποδα και της ματαιοδοξίας και της βουλιμίας και εκεί είναι το πρόβλημα..(αν δεν φεύγω απ΄το θέμα σου αγαπητέ ποιητικέ φίλε..)

– Χ.Κ.: (προς Α.Μ.) εδώ επέλεξα να κάνω μία απλή ανάρτηση, από το να γράψω κάποιο άρθρο πάνω στο θέμα, αφού υπάρχουν τόσοι άλλοι που γνωρίζουν ή κάνουν ότι γνωρίζουν. Κάθε πολίτης οφείλει να μετέχει κρίσεως και αρχής σε μια αμιγώς δημοκρατική κοινωνία. Η κοινωνία μας αυτή τη στιγμή ΔΕΝ μοιάζει δημοκρατική, ούτε στο ελάχιστο. Μπορεί όμως να ξαναγίνει. Στην καθημερινότητά μας συναντούμε ανθρώπους που φαίνεται να γνωρίζουν πάρα πολλά ή καμιά φορά και τα πάντα. Σπανιότατα εμφανίζονται άνθρωποι που δίχως φόβο δηλώνουν απερίφραστα ότι δεν γνωρίζουν κάτι. Η γνώση μας εν γένει είναι συνδιαμορφωμένη από αυτό που προσδοκούμε ότι ανταποκρίνεται στη γνώμη μας και που τελικά χωράει σε αυτήν. Αναμιγνύουμε έτσι στοιχεία γνώσης, κατ’ επίφασιν γνώσης και γνώμης. Το μικτό σχήμα που προκύπτει εμπεριέχει στοιχεία αλήθειας, αλλά μέσα από προσμίξεις και αντανακλάσεις, η αξία της αλήθειας είναι δύσκολο να διακριβωθεί. Πιστεύω ότι «γνωρίζουμε στο περίπου». Ειδικά για τα πολιτικά ζητήματα, εκεί που δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει ποτέ μία και μοναδική αλήθεια, βιαζόμαστε να οχυρωθούμε γρήγορα πίσω από μία σκέψη, ιδέα, άποψη που μας φαίνεται ορθή, «μας φαίνεται», γιατί έτσι έχουμε γαλουχηθεί από την οικογένεια, το κόμμα, τους φίλους, τον κύκλο ή δεν ξέρω τί άλλο. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να φαίνεται κάτι καλό (το έδοξε της Αθηναϊκής δημοκρατίας εκεί έχει τη βάση του). Όταν όμως κάνουμε σημαία αυτή τη «γνώμη», δίχως συνεξέταση, δίχως ζύμωμα, περίσκεψη εκεί έχω τεράστιο πρόβλημα. (…) Αν ρίξεις μια ματιά σε προηγούμενες αναρτήσεις και άρθρα μου, σχεδόν πάντοτε αναδεικνύω όχι μόνον την πολιτισμική κρίση και το τεράστιο έλλειμμα σε αξιακό επίπεδο, αλλά και την έλλειψη δομών και ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ στο χώρο της Παιδείας και του Πολιτισμού. Και φυσικά έχω άποψη και σχέδιο, όπως ακριβώς έχεις κι εσύ και η Eleni και η Dora και οι άλλοι φίλοι. Αγριεύω όμως πολύ όταν αυτές οι αξίες, οι ιδέες, τα οράματα εκπίπτουν σε «επικοινωνιακού επιπέδου» τρυκ και σε προπαγάνδα του χειρίστου είδους. Έχω τεράστιο πρόβλημα με το αγοραίο, το φτηνιάρικο, εκεί που χάνεται κάθε ίχνος ειλικρίνειας και αξιοπρέπειας.

(…) Για το δικό μου φτωχό μυαλό, το ζήτημα της επιβίωσης είναι τεράστιο! Ξεκινάει από εκεί που λιποθυμάει το παιδάκι στο σχολείο από την πείνα και καταλήγει σε όλους όσοι επέλεξαν να δώσουν ένα τέλος στη ζωή τους γιατί δεν άντεχαν να αντιμετωπίσουν τον εξευτελισμό και την αφόρητη πίεση της εφορίας, των εισπρακτικών και των λογής εκβιαστών. Περνάει όμως κι από το ότι η καθημερινότητά μας έχει γίνει τόσο στείρα και στέρφα από πολιτισμό, ώστε έχει περισταλεί μόνον στο επίπεδο της βιολογικής επιβίωσης. Πνέουμε τα λοίσθια από πολιτισμική παραγωγή, αν και οι δυνατότητες που έχουν οι άνθρωποι σ’ αυτό το κομμάτι της γης είναι απίστευτες. Παντελώς αναξιοποίητο δυναμικό, σέρνεται, άγεται και φέρεται να επιβιώσει μαζί με τα άλλα ΚΑΙ στη χαζοχαρουμενιά με την οποία έχουμε διαποτιστεί και δια της οποίας έχουμε μάθει να προσεγγίζουμε και να «μας αρέσει» ο κόσμος. Δες τις κινήσεις κάποιων εκ των προηγουμένων, αλλά κυρίως αυτής της κυβέρνησης, έστω αυτούς τους 5-6 μήνες και δεν θα με διαψεύσεις.

(…) Ως συμπαρομαρτούντα παρελκόμενα αυτής της διαπίστωσης περί επιβίωσης αναφέρω μόνον εδώ το ότι περισσότερο από το περί δημοκρατίας και ισότητας αίσθημα είναι και ζήτημα Αισθητικής αλλά και ηθικής να περιστέλλονται όλες οι δυνατές λειτουργίες των πολιτών και οι δυνητικές επιλογές τους στο δυιστικό πεδίο ενός δημοψηφίσματος, όπου με μία άρνηση ή κατάφαση θα ενισχυθεί δήθεν η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης. Βέβαια, σε κάποιους, ως επιλογή, συγκρινόμενη με άλλες παρελθουσών κυβερνήσεων, φαντάζει σαν όαση. Αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα η Δημοκρατία. Ούτε ήταν, ούτε είναι. Δεν είναι ωραίο, έστω κι αν τελικώς γίνει «χρήσιμο», όπλο ή δεν ξέρω τί άλλο στα χέρια της κυβέρνησης. Δεν έχει αντικείμενο και υπόσταση, ενώ και το τοπίο στο οποίο τίθεται είναι εντελώς θολό. Τώρα, άγεται και φέρεται ο λαός και πλακώνεται και ασχολούμαστε μόνον με αυτό σαν να διαπραγματευόμαστε όλοι μαζί, ενώ παραμένουμε εν πολλοίς έρμαια της επιλεκτικής επικοινωνιακής πολιτικής και της προπαγάνδας κάποιων διαπλεκομένων ΜΜΕ.. Και καλούμαστε να φάμε τα μουστάκια μας πάνω σε ένα ερώτημα που δεν είναι ακριβώς αυτό το ερώτημα που έπρεπε να είναι, και μπορεί να μην ισχύει μέχρι την Κυριακή ή τη Δευτέρα, αλλά τώρα θα προσποιηθούμε ότι ισχύει και…ουφ…να γιατί από τη μια είναι το Άγνωστο και από την άλλη ο Φόβος στο πολιτικό σώμα. Γιατί ακόμη καταδεχόμαστε να παίζουμε παιχνίδια ψυχολογικού τύπου και διότι μεγαλαυχούμε ότι γνωρίζουμε πολύ καλά τί πιστεύουμε, ονειροβάτες όντες πάνω στην άγνοιά μας.

– Χ.Ε.: Αρνούμαστε όμως ότι είναι η πρώτη φορά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κρίσης (κοινωνικής και πολιτισμικής περισσότερο) που η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος λαμβάνει θέση επί της μνημονιακής πολιτικής;

– Χ.Κ.: Το αντίθετο. Το γράφω παραπάνω. Άλλωστε γι’ αυτό το λόγο ο λαός έδωσε αυτή την εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γιατί χρειάζεται τώρα εκ νέου η επιβεβαίωση και δεν διεξαγόταν το δημοψήφισμα από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης; Μήπως θα είχε πραγματικό νόημα ένα άλλου είδους ερώτημα στο δημοψήφισμα της Κυριακής; Άλλωστε, ποιός μπορεί στην πραγματικότητα να διασφαλίσει το ότι αυτή η βούληση του λαού (το «όχι») δεν θα μετατραπεί σε «ναι» εξ αιτίας φόβου και προπαγάνδας;

(… απάντηση προς Χ.Ε.): πιστεύω ότι ΔΕΝ είμαστε προετοιμασμένοι για εθνικό νόμισμα, δεν (γνωρίζω να) έχουμε κάποια στήριξη, εγγύηση κλπ, ακόμη κι αν αποφασίσουμε για 6μηνο να παγώσουμε όλες τις πληρωμές στο εξωτερικό, θα πρέπει να έχουμε κάποια εναλλακτική (π.χ. πλαστικό χρήμα), να ορίσουμε ισοτιμία κ.ο.κ. Με τις πενιχρές μου γνώσεις περί των οικονομικών, νομίζω ότι δεν χρειάζεται «να βγούμε στις αγορές» παρά μόνο έως ότου πατήσουμε καλά στα πόδια μας. Μπορούμε να βρούμε εγγυήσεις τρίτων π.χ σε μέταλλο χαλκό, άργυρο κλπ., να κλείσουμε συμφωνίες με κάποια ισχυρή χώρα ώστε να προμηθευόμαστε όλα όσα εισάγουμε (πετρέλαιο, φάρμακα κλπ.) και όλα αυτά μ π ο ρ ο ύ μ ε να τα κάνουμε, αλλά σε πολύ υ π ο θ ε τ ι κ ή βάση, δίχως να λαμβάνουμε υπόψη τις γεωπολιτικές εξελίξεις και πιέσεις. Δες ότι μόλις χθες ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ μίλησε για «ζητήματα ασφάλειας» της χώρας μας. Για να μη σε ζαλίζω λοιπόν και να μη θεωρητικολογώ πάνω σε ζητήματα που δεν είναι της ειδικότητάς μου (στην ανάρτηση αυτή έγραψα ο αθεόφοβος ..περί απατηλής γνώσης), θεωρώ ότι δεν είμαστε προετοιμασμένοι για στροφή σε εθνικό νόμισμα. Μπορούμε ίσως να προετοιμαστούμε κάποτε στο μέλλον και αυτό είναι μια καλή ευκαιρία συζήτησης. Δεν μπορώ να απαντήσω λοιπόν ξεκάθαρα «ναι» ή «όχι» σε ένα ερώτημα που είναι ως εκ της κατασκευής του προορισμένο να διαδραματίσει περισσότερο ρόλο διαπραγματευτικού εργαλείου. Επίσης, αν και διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ με τα μνημόνια και το καθεστώς υπαγωγής και εξανδραποδισμού της χώρας, δεν γνωρίζω το πλήρες περιεχόμενο των προτάσεων της τρόικα που κι αυτό έχει ήδη αποσυρθεί. Και καλούμαι ως πολίτης, μέσα σε μια μπουκιά να πω μονοκονδυλιά ναι ή όχι συμπιέζοντας όλες τις συζητήσεις περί Ευρώπης των λαών, Ε.Ε., ΟΝΕ, Μάστριχτ, ιερατείου Βρυξελλών, κρίσης χρέους, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για ένα σωρό ακόμη ζητήματα και την ίδια στιγμή να γνωρίζω ότι αφενός κινδυνεύω να ταυτιστώ με κάτι επαίσχυντους πολιτικάντηδες που τους έχουμε δοκιμάσει και ξέρουμε ότι λερώνουν και το χώμα που πατούν ή να ενισχύσω άλλους που κάνουν ότι τους υποδείξει το κόμμα τους ή η οίησή τους. Και το χειρότερο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι όοοολη η παραπάνω συζήτηση θα γίνει εν τέλει μία χαρακιά υπέρ του ΝΑΙ/ΟΧΙ και όποιο από τα δύο επικρατήσει θα οδηγήσει ούτως ή άλλως σε Ν έ ο μ ν η μ ό ν ι ο , νομιμοποιημένο μάλιστα από τη «λαϊκή εντολή» του δημοψηφίσματος. (δες τα περί Σκύλλας και Χάρυβδης παραπάνω και το σχετικό μύθο).